Hafta sonu sorguladığım şey "vefa" oldu.
Keşke daha vefalı bir insan olsaydım dedim.
Her güne günü kurtarmak olarak bakıyorum.İş biter, eve gidilir, çocukla uğraşılır ve gün biter.İşte iş düşünürüm, evde sadece ev ile ilgili konuları.Ama benim bu basma kalıp beynim sadece onları düşünür.Annesini, babasını, kardeşini düzenli aramayı planlamaz.Onları hatırlatacak herhangi bir olay olmadığı sürece aramaz onları.Ne acı değil mi?
Bir de bunun arkadaşlar, akrabalar ve eski dostlar kısmı var ki, ben de içler acısı.
Kim kardeşinin telefonunda "hayırsız" olarak kayıtlı olmak ister ki.Yanındayken dost olan ben uzaktayken unutur seni.
Tonlarca arkadaşım var, onlar beni aramadan benim onları aramadığım.Bunun bir açıklaması yok, kasti yapmıyorum.Dalgın mıyım? Hayır..İlgisiz, soğuk biri miyim? Hayır.Unutuyorum işte ne saçma değil mi?
Bu bir "Pazartesi İtirafı"ydı.
Okuyan ve bu konuda bana sinir olanlar varsa lütfen beni arasınlar, çünkü ben bugün de sizleri aramayacağım biliyorum.
2 yorum:
aramak yerine burdan yorum yazsak oluyor mu acaba? Bir seneyi geçti galiba son görüşmemizin üzerinden :P
Bende de var bu ihmalkarlık bi miktar ama sonsuza kadar karşılıksız aranmayacağımı düşünüp bişeyler yapmaya çalışıyorum:)
Yorum Gönder