Sabahları serviste, Çamlıca manzarasına bakarken, eğer müziğin biçimi "kop gel" tarzında değilse, aklım bulanmadan derinlemesine düşünecek fırsatım oluyor.Genelde bir gün öncesi okuduklarım veya yaşadıklarım etkiliyor beni.
Bu sabah da, kreş meselesi yeniden kurcaladı aklımı.Acaba oğlumu kreşe göndermenin iyi yanlarından bahsederken aslında "oğluma yetemedim"i mi çıkarıyordum ortaya.Bu kadar çok cümle kurmazdı, bu kadar çok şarkı bilmezdi...Ben bunları veremeyeceğimden emindim belki de.Her ne kadar "rahat anne" havalarında gezsem de bilinç altımın "o kadar okuyorsun, öğreniyorsun, yine de bu çocukta bir terslik var" baskılarıyla meydana gelen "mükemmelliyetçi anne" halimi, onu kreşe göndererek çözdüğümümü zannediyordum.
Kısa günün karı mıdır kreşler? Yoksa cidden ileride kalıcı meyveler olara mı sunulacak hayatımıza?
Bu kadar çok sorgulamamım sebepleri de var tabi...2,5 yaşındaki laf cambazının annesinin yüreğine attığı oklar var.
Bir Cumartesi günü salonda babasıyla güreşen oğluna:
"Annecim gel bana da sarıl" dediğinde anne, omuz silkerse çocuk ve devamında konuşma şu şekilde ilerlerse;
-Ama annecim ben seni çok özledim, tamam bugün eğitimim vardı, seninle ilgilenemedim, haklısın ama bana küsme!
-Küstüm!
-Bak bugün babanla beraberdiniz.Hem ben seni hiç yalnız bırakıyor muyum?
-Okulda bırakıyorsun ya!!!...
2,5 yaş...Bunu söylemek için biraz erken değil miydi?
Korktuklarımızdan sınav oluruz ya hayatta hep.Oğlumun sevgisini kaybetmek gibi bir takıntım var.O da bunu biliyor, hissediyor ve aklı erdikçe kullanıyor.
Çözüm....Vallahi kaçıp gidelim İstanbul'dan, bırakalım bu kapitalizm üzerine kurulu yaşamlarımızı, küçücük evimizde, az aşım, kaygısız başım modlarına girelim desem...
Bu saatten sonra yemez gibi geliyor.
İroniden de bahsedeyim.Ben bunları yazmadan 10 dk.önce banyoma yapacağım tadilat için model seçiyordum.İşte şu aşağıdakini yapabilir miyim diye düşünüyordum.Ne enteresan insanoğlu, ne enteresanım ben...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder